Tα φώτα χαμηλώνουν. O «παρουσιαστής- συντονιστής» αναγγέλλει την έναρξη της βραδιάς καραόκε και καλεί στη σκηνή το πρώτο ζευγάρι, δύο εικοσάχρονες κοπέλες που επέλεξαν να τραγουδήσουν το «ΜΑΣΑΙ» της Κοκκίνου.

Oι κοπέλες δεν δείχνουν να νοιάζονται καθόλου για τις φωνητικές τους επιδόσεις, χορεύουν, τσιρίζουν, κουνιούνται ρυθμικά, «χάνουν» μερικές στροφές του τραγουδιού, γελούν. Tο πλήθος των θαμώνων αρχίζει σιγά σιγά να «ζεσταίνεται» και να συμμετέχει.

Tραγουδά, κρατά αναμμένους αναπτήρες στα slow κομμάτια και φυσικά γελά με τα φάλτσα! H ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι ανάμεσα σε «παρεΐστικο» πάρτι και… γήπεδο. Oι περισσότεροι επίδοξοι τραγουδιστές ανεβαίνουν σε ομάδες των δύο, τριών, ακόμα και… των έξι ή επτά ατόμων.

Aυτοί που ανεβαίνουν μόνοι στη μικρή σκηνή είναι όσοι έχουν -δίκαια ή όχι- μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις φωνητικές τους ικανότητες.

..

Εχει πλάκα, κάνεις κέφι, μας φέρνει πιο κοντά με τους δίπλα…

Το karaoke ήρθε και στρογγυλοκάθισε στη ζωή μας, κάνοντας τις βραδιές μας να μοιάζουν με αυτοσχέδια πάρτυ. Μπείτε στο παιχνίδι αρπάζοντας ακομπλεξάριστα το μικρόφωνο. Έτσι κι αλλιώς, οι Έλληνες το ‘χουμε το τραγούδι… πρώτος που ανεβαίνει στην πίστα είναι πάντα και ο πιο «κουμπωμένος». Κορμός αλύγιστος και βλέμμα απλανές.

Από κάτω ακούγονται κάθε λογής σχόλια. Οι εκφράσεις ποικίλλουν, από χαμόγελα μέχρι στραβομουτσουνιάσματα. Όταν όμως φτάνει το φινάλε, η βραδιά έχει ανάψει και διαθέτει απ’ όλα: φωνές, χειροκρότημα και σφυρίγματα (και ας είσαι δίδυμος αδελφός του Κακοφωνίξ). Σκέτη αποθέωση!

Ναι, είναι γνωστό ότι λίγο πολύ όλοι οι Έλληνες έχουμε το μικρόβιο του τραγουδιστή μέσα μας – αλλά πλέον είμαστε χωρισμένοι στα δύο: οι μισοί θέλουν να πάνε στις reality «μουσικές ακαδημίες» και οι άλλοι μισοί στις βραδιές καραόκε…

…Οι δεύτεροι νομίζουμε ότι το γλεντάνε και πιο πολύ…